←naar het eerste bericht over deze putti
De twee achttiende-eeuwse zandstenen putti die ik laatst onderhanden nam zijn klaar. Het is een soort oogsttafereeltje geworden: een knaapje met een druiventros en eentje met een bundel korenaren. Het jongetje met de korenaren heeft een nieuw been gekregen, dat ik uit een blok zandsteen gehakt heb. 
Alle onderdelen van de twee putti zijn verlijmd, waarbij elk breukvlak een versterking heeft gekregen in de vorm van een onzichtbaar aangebrachte roestvrijstalen pen. 
Ook een van de voetplaten was gebroken, en die heb ik met lijm en mortel eveneens kunnen herstellen. Misschien was het beter geweest om deze helemaal te vervangen door nieuwe steen, maar dan gaat er wel een stuk karakter verloren, en deze plaat moet het op deze manier nog wel een tijd uit kunnen houden.
ik heb zijn rechterbeentje (voor de kijkers thuis links) gehouwen uit nieuwe zandsteen
Al werkende vielen me een paar dingen aan de twee putti op. Het zijn beeldjes die indertijd met veel vakmanschap en vaart gehouwen zijn, en de kwaliteit ervan valt niet te ontkennen.
Het mannetje met de druiventros had bij zijn laatste val zijn hoofd verloren, maar dat was kennelijk ook al een keer gebeurd met zijn broer, die de bundel graan vasthield. Ik vond het altijd maar een vreemd koppie. Toen ik een keer goed en profil naar het gezicht keek, zag ik dat het er eerst heel anders uitgezien moet hebben. Ik vermoed dat het hoofd er ergens in de 20e eeuw weer was opgeplaatst, en dat er toen is besloten het gezicht opnieuw te hakken omdat de neus was afgebroken bij de val. Daarvoor moest de beeldhouwer het hele gezicht een stuk naar achter leggen, waardoor het kereltje nu een merkwaardig kort kinnetje heeft en ogen die niet uitgewerkt zijn. Ook is de stijl meer ‘jaren vijftig’ dan achttiende-eeuws.
Het beeld van Artemis krijgt een nieuwe arm; hierover later meer.