←naar het eerste bericht over dit beeld
Ik ben na een intermezzo van een paar weken (grafsteentje, werk voor derden) weer verder gegaan met het marmeren beeld van Shirdi Sai Baba. Vanmiddag aan het eind van de dag nog gauw een plaatje geschoten met mijn mobieltje, zonder flits, bij neonlicht. Héle goeie foto’s dus.
Ik ben bezig geweest met eindeloos raspen, schuren en nog eens schuren, en ik ben begonnen met het gezicht.
De ogen zijn nog niet naar mijn zin, nog niet helemaal gelijk ook. Ik heb ze voor de foto even met potlood aangegeven, en pas als de oogleden naar mijn zin zijn ga ik de pupillen hakken. Iemand vroeg mij of dat zo hoort, dat de pupillen aan de zijkant zitten. Hij doelde op het witte vlekje in de pupillen. Eigenlijk zijn het geen pupillen, maar de iris en de pupil samen, en het witte vlekje is de weerspiegeling op het oog. Als je het op de juiste manier hakt, lijkt het net of het oog glanst, omdat de iris + pupil donker zijn (dieper), en er op de plek van de lichtvlek een stukje steen is blijven zitten dat wel licht vangt.
Op de originele foto heeft Shirdi Sai Baba een turende blik, waarschijnlijk omdat hij recht tegen de felle zon inkeek toen de foto genomen werd. Ik heb geprobeerd dat turende te vangen, en ik denk dat met nog wat detaillering de juiste blik naderbij aan het komen is. De ogen zijn het belangrijkst voor de uitdrukking, en daarna de mond. Die twee geven samen de gezichtsuitdrukking. Als er iets niet klopt in die details, dan wordt het een raar beeld. Vandaar dat ik weleens met een beetje overdrijving gezegd heb dat je de oogleden en de iris tien keer moet tekenen en als het dan naar je zin is, één keer hakken. Anders heb je iedere gang minder speelruimte.
De komende tijd zal ik de ogen en de rest van het gezicht voltooien, en het hele beeld gaan polijsten. Ik heb de afgelopen dagen ook tijd besteed aan de handen en voeten, en ook daar zal nog wel meer tijd in gaan zitten. Het zijn de details die het beeld sprekend gaan maken.
Dit beeld is mijn eerste portret, en dat is toch heel anders dan zomaar een beeld hakken: passen de handen en voeten bij het ascetische karakter en de leeftijd van Shirdi Sai, of zijn het de handen en voeten van een veel jongere en dikkere man? Zo blijft het beeld zich ontwikkelen, en langzamerhand komt het in de buurt van wat het moet worden.