←Naar het eerste bericht over dit project
Taille directe
Hoeveel ik er ook van hou om al hakkende mijn weg door de steen te zoeken, het is niet altijd de handigste manier van werken, vooral bij een groot werkstuk. Het voordeel van taille directe is dat je gedachten over de vorm meegroeien met de vorm zelf, en dat je misschien wat rechtstreekser werkt. En, zoals Bob Ross al zei: ‘We don’t make mistakes, we just have happy accidents’. Af en toe word je door een ‘foutje’ gedwongen je gedachten te verzetten, en naast dat dit je leert flexibel en inventief te zijn, kan het soms onverwacht iets positiefs opleveren. Het nadeel is dat het een heel tijdrovende manier van werken kan zijn, vooral bij ingewikkeld werk. Je bent steeds bezig oplossingen te vinden, en in steen valt dat niet mee. Een ander nadeel is dat een echte fout in steen onherstelbaar is. Bij een beeld van 2 meter 30 wil je daarin niet belanden.
Taille indirecte
het atelier van Auguste Rodin
Vandaar dat al in de oudheid beeldhouwers een model maakten van klei, en daarvan de maten namen om het groot uit te voeren. Nou is een kleimodel naast een beeld waaraan je staat te hakken niet handig. Eén scherf die verkeerd wegspringt en je kleimodel is naar zijn grootje. Ze maakten dan ook een afgietsel in gips, dat ze gebruikten als model voor het hakken. Dit leidde ertoe dat ook andere beeldhouwers het hakwerk konden uitvoeren. Zo had Auguste Rodin bijvoorbeeld een heel atelier vol assistenten, die zijn beelden voorhakten vanaf zijn model, waarna de meester zelf de laatste hand eraan legde (soms alleen zijn paraaf).
Hiervoor gebruikten ze een model op ware grootte en namen de maat met een punteerapparaat.
Twee methodes combineren
Bij dit beeld heb ik geprobeerd het beste van beide methodes te combineren door in taille directe een model te snijden uit Pirschuim, dat ik nu gebruik als model voor het grote beeldhouwwerk. En omdat ik met vrij weinig meetpunten werk, blijft er altijd nog een heel groot deel van het vormgevingsproces over voor het uiteindelijke beeldhouwen in steen.
De dolomiet waar ik dit beeld in hak is een prettige steen om in te werken. Ik werk er voor het eerst in, en merk dat hij niet al te hard is (iets minder hard dan Belgisch hardsteen), maar wel wat gelaagd. Hij oogt nu nog wat grijzig, maar als je hem fijn schuurt, of natmaakt, of in de olie zet, dan komt de groenige kleur duidelijk naar voren. Als hij klaar is wordt het tijd om met een paar proefstukken de beste behandeling te kiezen om hem zachtgroen te krijgen. Als het beeld buiten zou staan, dan wordt hij vanzelf wel steeds groener, maar hij is voor binnen bestemd.
En ja, zoals je ziet: het blijft stoffig werk. Gelukkig heb ik een goeie stofkap.