In 1987/1988 reisde ik drie maanden in Ecuador. Het werd een reis die mijn leven zou veranderen, omdat ik na allerlei moeilijkheden meegemaakt te hebben in aanraking kwam met houtsnijden.
Ik trof mijzelf in bijzonder moeilijke omstandigheden, zonder geld en paspoort, en mocht daardoor eigenlijk de hoofdstad Quito niet uit. Maar met geleend geld leerde ik Spaans, en trok eropuit. Zo kwam ik in het dorpje San Antonio de Ibarra, waarvan ik gehoord had dat er allemaal houtsnijders woonden en werkten. Het was voor mij luilekkerland! Vanaf mijn dertiende was ik thuis in de schuur bezig geweest met rommelen in hout. Ik hakte een tjalk uit een blok vurenhout, een esdoornblad uit keihard Azobé en verder maakte ik nog wat dingetjes die nooit een eindstadium bereikten. Ik had welgeteld één gutsje, waarmee ik alles moest doen, en besefte dat ik les moest hebben. Maar waar?
In San Antonio zag ik mijn kans schoon. Ik liep een werkplaats binnen en vroeg of ik ergens het vak kon leren. Met mijn beperkte Spaans van drie weken begreep ik dat er wel een opleiding in het dorp was, waar je in zes jaar werd opgeleid tot volleerd houtsnijder. Prachtig, maar zolang had ik niet. De man raadde me aan elders in het dorp te vragen of ik daar een tijdje in de werkplaats kon leren snijden.
Al bij de volgende werkplaats was het raak: als ik betaalde voor het hout dat ik gebruikte kon ik wel leren houtsnijden!
De baas van de werkplaats, Hugo Garrido, was een jonge kerel. Hij was zeer getalenteerd, ambitieus, hartelijk, en had een open karakter. Het bleek dat hij enkele jaren daarvoor een jaar in Duitsland als houtsnijder had gewerkt, om toeristisch houtsnijwerk in lindehout dat onder de kopieerfrees vandaan kwam, met de hand af te werken. Hij kende dus zelfs nog wat Duits, maar ik merkte wel dat hij daar niet al te best behandeld was, als een soort gastarbeider.
Zo heb ik daar vijf weken kunnen houtsnijden, en hoewel dat veel te kort is heb ik erg veel geleerd. Ik ging naar huis met een twintigdelige set gutsen voor een spotprijs, die speciaal voor mij op maat gesmeed werden, en de houtdraaier maakte er een serie bijpassende handvatten bij.
Die gutsen gebruik ik af en toe nog steeds, als ik in hout werk. Ze zijn veel dunner dan de gutsen die je hier in Nederland kunt kopen, en gaan ook veel makkelijker door het hout. Het is jaren geleden dat ik er mee werkte, voor een paar wapenschildjes, maar laatst heb ik voor de aardigheid weer wat in hout gehakt. Met een pneumatische hamer, dat wel, de tijd heeft tenslotte niet stilgestaan!