De vakantie is weer voorbij en dus ben ik afgelopen woensdag begonnen met een volgende project: een reliëf in taille directe. Hij is nog lang niet af, maar het begint zich al een beetje af te tekenen. Ik hak het in ‘al-sla-je-me-dood-steen’, een stuk dat ik nog had liggen en waarvan ik geen idee heb wat het precies is. Het lijkt wel een gelaagd soort zandsteen, maar het kan ook een leisteenachtige zijn. Het blijkt in ieder geval een prachtig stuk om in te werken, het kan heel fijn geschuurd worden en hakt makkelijk weg. Soms moet je gewoon een beetje mazzel hebben.
voorhakken met een smalle beitel
halverwege vormgeven
bijna alle details zijn nu vormgegeven
Update:
Ik heb me er de afgelopen dagen aardig het hoofd over gebroken wat voor steen het zou moeten zijn. Even werd er door een collega gedacht aan Ölandsteen uit Zweden, maar inmiddels ben ik er achter dat het in ieder geval een Duitse zandsteen moet zijn. Maar welke? Misschien Sander zandsteen?
Het punt is dat er zo ontzettend veel Duitse zandstenen zijn, en ik heb geen idee hoe ik die moet herkennen.
Ik zou namelijk heel graag meer in deze steen hakken. Eerst had ik nogal last met het schuren, want een klein proefje met een rasp deed hem al snel verdwijnen en dat gold ook voor andere schuurmaterialen. Ik heb met van alles zitten schuren, van schuurpapier tot kleine stukjes keramisch gebonden schuurschijf. Tot bleek dat het gewoon perfect gaat met een scherf van dezelfde steen! De twee stenen slijten elkaar prachtig glad.
Nu is het bekend dat je zandsteen over het algemeen het best met de eigen steen kunt schuren, maar ik had gewoon niet door dat er zoveel zand in de steen zit. Hij is namelijk erg dicht.
En het schuren met een steen heeft nog een voordeel: je kunt de vormen veel beter strak houden. Een schuurpapiertje volgt alle bobbeltjes en kuiltjes, maar een harde vorm zoals een vijl of een schuursteen strijkt die glad. Nou maar hopen dat ik meer van die steen kan vinden.