Afgelopen week is mijn neef Tim een paar dagen langs geweest om uit een stuk Franse kalksteen een kop te hakken in taille directe. Op de foto is hij nog lang niet klaar; het is uiteindelijk (en zeker voor een eerste poging) een heel aardig vrouwelijk hoofd geworden, met een prettige sfeer. Onderweg zijn alle genoegens en uitdagingen van taille directe langsgekomen.
Het belangrijkste dat je merkt bij hakken in taille directe is dat het zoeken heel veel concentratie en dus energie vraagt, maar ook dat je er enorm veel ervan leert. Het is een intensief proces. Een hoofd hakken valt nog niet mee: wat maakt een mond, een oog, een neus, en hoe verhouden die zich tot elkaar, wat zijn de onderlinge hoeken van de wangen, het voorhoofd, de kin, etc. etc. En als je ergens wat verandert, beïnvloedt dat alle andere onderdelen. Soms merk je dat je de goede kant op gaat, maar ontdek je dat je nu ergens anders weer een hoop moet doen, en soms zul je ontdekken dat het er niet beter op geworden is. En door dat langzame proces van hakken, kijken en hakken is Tim gekomen van een vrij platte opzet tot uiteindelijk een mooie ruimtelijke kop. Chapeau Tim, een goed begin!